ای آن‌که نور عشق و شرف در جبین توست            روشن، سرای دل ز چراغ یقین توست

مهر رسولِ نور، تو را بُرده سوی نور            این رشتۀ سعـادت و حبل المتـین توست

در یـاری رسـول خـدا، جـان دشـمـنان،            آتـش گـرفـتـه از نـفـس آتـشـیـن تـوست

بر روی مرگ خنده زدی در شب وداع            تا گفت مصطفی که شب آخرین توست

ای سـرو سربـلـند و سرافـراز بـاغ دین            از چه به خاکِ غم، سر شورآفرین توست

از آن زمان که ریخته خونت به روی خاک            صحرای لاله‌زار اُحـد شرمگـین توست

از اشک فـاطمه ز دل خـاک گـل دمـید            آنجا که بـین خـاک تـن نـازنـین تـوست